توسل به امام زمان برای دفع بلا

---

---

---

«مرحوم سید علی خان» صاحب شرح وزین صحیفه‌ی سجادیه، معاصر مرحوم مجلسی بوده است. رسم نیست که افرادی مثل مجلسی از معاصرینشان زیاد به بزرگی یاد کنند؛ زیرا نمی‌دانند عاقبت آن‌ها به کجا ختم می‌شود. معمولاً از افرادی که از دنیا رفته‌اند تجلیل می‌کنند که خدایی ناکرده یک‌وقت خط عوض نکنند؛ ولی مرحوم مجلسی از این بزرگوار در زمان حیاتش تجلیل می‌کند.

ایشان کتابی به نام «الکلم الطیب» دارد. در آن کتاب رؤیای صالحه‌ای نقل می‌کند که شواهدی بر صدقش وجود. شخصی در عالم رؤیا به محضر مقدس رسول گرامی خدا مشرف شد و آن حضرت را زیارت کرد. ایشان به او فرمودند که اگرچه ما چهارده نور پاک ابواب و وسیله‌ی توجه به‌سوی خدا هستیم، اما اگر در برخی از حاجات خاص، به بعضی از ما توجه و توسل کنید، در آن حاجت‌ها توفیق بیش‌تری پیدا می‌کنید. گویی خدا دوست دارد که در بعضی حاجت‌ها، شما کاسه‌ی گدایی را به در خانه بعضی از ائمه ببرید. برای مثال فرمودند در مورد بیماری و بیماران، خدا دوست دارد که دوستان و شیعیان ما به موسی بن جعفر توسل کنند. در مورد حوایج مادی و مالی به جواد الائمه رو بزنند و دست گدایی به‌سوی او دراز کنند. در مورد حاجات معنوی به حضرت هادی رجوع کنند. در مورد امام هشتم و سایر ائمه نیز حضرت بیاناتی فرمودند.

بعد از آن، جمله‌ای در آن رؤیای صالحه است که مضمون آن در زیارت آن حضرت و در روایاتی که در اوصاف امام زمان به چشم می‌خورد؛ ولی تعبیر این‌جا جالب است: «اذا بلغ السیفُ منک الی المذبح، فاستغث بولدیَ المهدی.» زمانی که دیگر کارد به گلویتان رسید، زمانی که همه‌ی راه‌ها به شما بسته شد، دست استغاثه به سوی فرزندم مهدی دراز کنید.

شما در زیارت آل یاسین می‌خوانید: «السلام علیک ایها العلم االمنصوب والعلم المصبوب والغوث والرحمه الواسعه وعدا غیر مکذوب.» «غوث» یعنی فریادرس؛ آن‌هم چه فریاد رسی. از بس فریادرسی کرده، تمام فریادرسی در وجود آن حضرت متبلور شده است.

من الان به عموم مردم جامعه نظری ندارم. عرضم به سمت خودم هست و شما عزیزان نیز خودتان را مخاطب بگیرید. فعلاً صحبت این‌که ما دیگران را محکوم یا تأیید کنیم یا خرده بگیریم نیست. من فعلاً مخاطب عرض من، خودم هستم و شما هم ببینید خودتان در چه نقطه‌ای می‌یابید.

با آمدن این بلاها،عده‌ای واقعاً به‌هم‌ریخته‌اند. برادر یکی از دوستان که در داروخانه مشغول کار است، روزهای گذشته از قول او می‌گفت که در این مدت مصرف داروهای اعصاب و روان به‌صورت جدی بالا رفته و اضطراب و نگرانی در بین مردم منتشر شده است. ما هم به خودمان مراجعه کنیم و ببینیم آیا نسبت به ماه‎های قبل همان حالت آرامش را داریم؟ خیلی از ما به‌هم‌ریخته‌ایم؛ تعارف ندارد. ما نگرانی‌هایی داریم. آیا زمان نیست که به قول امروزی‌ها، تهدید را به فرصت تبدیل کنیم؟

ما یک عمر از امام زمان غافل بوده‌ایم. من غفلت داشته‌ام؛ شما هم ببینید در چه نقطه‌ای بودید و هستید. فکر می‌کنم اگر به کارنامه خودتان در این زمینه نگاه کنید، چندان خود را در این زمینه فعال نمی‌بینید. ما از امام زمان زیاد غافلیم. آیا این حادثه‌های اخیر سبب شده که ما به امام زمان متوسل شویم؟ آیا شده سَری هم در خانه‌ی آن حضرت بزنیم، بر درگاه ایشان اشکی بریزیم و از آن حضرت درخواستی کنیم؟ نه فقط خودمان؛ بالأخره این همه دوستان حضرت هستند که اکنون گرفتارند و سرعت پیشرفت آن در بین شیعیان متأسفانه خیلی زیاد است.

نباید این‌گونه باشد. مگر ما شیعیان در دنیا چند نفر هستیم که این تعدادشان از این بیماری از دست بروند؟

آیا ما به در خانه‌ی آن حضرت متوسل شده‌ایم؟ اگرتا کنون متوسل نبوده‌ایم، به‌سوی آن بزرگوار برگردیم. خبرهایی که از گوشه‌وکنار می‌رسد نشان‌دهنده‌ی این است که کارد به گلو رسیده یا به گلو نزدیک شده... ای کاش که این قضایا ما را متوجه ساحت قدس آن حضرت کند.

آن‌چه که در این توسل‌ها باید اول بخواهیم این است که ای ولی خدا، ای صاحب ما، بیماری هر یک از دوستان شما -اگرچه از دوستان گنه‌کار شما باشند- برای شما یک غم و غصه‌ای است. بالأخره ای امام زمان، گرچه ما آلوده و پست و بد هستیم، ولی در دنیا کسانی که نام شما را می‌برند و از شما یاد می‌کنند، جز همین شیعیان گناه‌کار نیستند. گرچه شما به این‌ها نیاز ندارید، اما نام مقدس شما را فقط همین‌ها می‌برند. این‌ها هم اگر مبتلا به این بلا باشند، آن‌قدر گرفتار می‌شوند که نسبت به شما بی‌توجه می‌گردند و این بلیه برای آن‌ها مضاعف می‌شود و این غصه‌ی دل شما را بیش‌تر می‌کند. شما از این نکته ناخشنود و نگران هستید که چرا شیعیان ما به ما توجه نمی‌کنند. از دیگرانی که از اول مسیرشان را جدا کرده‌اند از، توقعی نیست.

بیان من این است که دل‌های خود را متوجه ساحت مقدس امام عصر کنیم.